Zat, 20 Apr 2024

  

Member of
Mundikat


Member of

AVONTUREN > EEN BERG LIEFDE

Op 20 juni 2012 werden de kittens van Phèdre en Hapy geboren: 6 crème kruimeltjes, 2 meisjes en 4 jongens. Crème is niet één van de meest populaire kleuren. In dezelfde periode vond er door heel Nederland een heuse baby-boom plaats onder de Burmezenfokkers. En laten we de economische crisis niet vergeten. Logisch dus dat belangstelling van eventuele kopers op een lager pitje stond dan ik gewend was.

Gaan de meeste kittens gemiddeld met de 3 maanden de deur uit, de eerste jongens hier waren al zo'n 4,5 maanden voor ze hun koffertjes pakten. Het volgende koppel zou in december verhuizen, maar daar stak moeder Natuur een stokje voor. Enor werd namelijk voor het eerst echt krols en dat vonden de jongens wel héél interessant. Plots zat ik met een stel jonge, sproeiende katertjes in huis.

Dat werd dus een belletje naar de dierenarts, waar beide jongens “geholpen” werden. Vóórdat het sproeien ophield en ze weer helemaal hun gezellige zelf waren, waren we wel een maand verder. Dus werd er een afspraak gepland voor begin januari. Helaas werd 1 van de jongens ernstig ziek. Ondanks alle medische bijstand, 2 operaties en een volledige opname ging hij alleen maar achteruit. Uiteindelijk hebben we hem in moeten laten slapen. 't Manneke kon gewoon niet meer.

Er ging dus uiteindelijk maar één knul naar een nieuw thuis. Maar de omstandigheden zaten hem niet mee. Hij was zó verschrikkelijk bang. Een dag later werd hij weer thuis gebracht. Daar had hij even nodig om te beseffen waar hij was. Toen dat eenmaal tot hem doordrong, is hij tussen de andere katten gaan liggen slapen. Eindelijk tot rust gekomen.

Al met al zat ik naast mijn groep dus met nog 3 kittens die uiteindelijk eens zouden mogen verhuizen. Vrienden vroegen me al: hoe moet dat nou? Gelukkig zaten ze me niet in de weg. Ik zou ze dus echt niet bij het grof vuil aan de straat zetten. De groep was in balans en dat is natuurlijk het belangrijkste. Met de tijd zou het best goed komen.

In februari kreeg ik telefoon. Men was op zoek naar een Burmees als maatje voor de al inwonende kater. We spraken af om kennis te maken en zo zaten ze een paar dagen later op de bank omringd door een paar crème monstertjes. De voorkeur ging uit naar een kater. En alsof die dat doorhad, liet die zich uiteraard prima zien en kroelen. Z'n zusje wilde echter ook wat aandacht en liet zich niet onbetuigd. Net toen ik dacht dat de kater zichzelf verkocht had, veranderde de voorkeur van kater naar poes. En zo vertrok er een meisje.

Het werd mei en de voorbereidingen voor de Burmezenmiddag waren in volle gang. Ik had Enor en de twee crème kittens ingeschreven. Eind mei kreeg ik echter een e-mail. Men zocht dringend een Burmees, liefst geen kitten. Hun eigen Burmees was aan het kwijnen, omdat die haar maatje had verloren. Door technische storingen verliep het contact echter zeer moeizaam. Gelukkig bracht de telefoon uitkomst.

Zelfs zonder kennisgemaakt te hebben met mij en de katten, kreeg ik de vraag wanneer ik de kater zou kunnen komen brengen. Die was dus bijzonder welkom. Maar ik wilde toch echt eerst een kennismaking. Dus kwamen ze op bezoek, herkende “hun jongen” tussen al het Burmezengeweld en vielen als een blok voor hem. Dat bleek wederzijds. Na z'n verhuizing was hij binnen 24 uur helemaal thuis.

Ik ging dus naar de burmezenmiddag met 2 katten. M'n laatste “kitten”, Fanndís, had al een heel speciaal plekje in m'n hart veroverd na alle strubbelingen die we samen doormaakten toen ze nog slechts enkele weken oud was. Die middag stal ze ook het hart van één der keurmeesters, die haar tot lieveling van de keurmeester benoemde. Bovendien werd ze beste castraat. Behalve met een aantal bekers, zakjes voer en een oorkonde, bleek ze ook thuis te komen met wat extra zelfvertrouwen. Geweldig!

Net voor de Burmezenmiddag had iemand al navraag naar haar gedaan. Ook nu kwamen ze kennismaken. Fanndís is niet zo'n held. Ze moet eerst doorhebben dat het bezoek niets kwaads in de zin heeft, alvorens ze is gerustgesteld. Ze verstopt zich meestal en als ze het niet vertrouwd, komt ze gewoon niet tevoorschijn. In tegenstelling tot allerlei voorgaande bezoeken, liet ze zich nu wel zien. Ze liet zich zelfs uitgebreid aanhalen en kroelen. Leek me een prima teken. Dat vond het bezoek ook.

Een week later is ze dus verhuisd. Dat was toch wel even slikken. Voor Fanndís, want die moest aan een nieuw huis, nieuw personeel en een nieuwe soortgenoot wennen. Maar ook voor mij was het slikken. Bijna een jaar had ze bij me gewoond, hadden we lief en leed gedeeld. Toch weet ik dat kleine katjes groot worden en hun plek in de wereld vinden. Ik ben blij dat alle kids hun thuis hebben gevonden en er gedijen. Blij ook dat hun mensen gelukkig met ze zijn. Dat maakt mij weer gelukkig.

Bevriende catteries

Alchymists

Brookside

Emibell

Niraja

Zebdaj

Member of
Nederlandse Burmezen Club


Member of
Ocicat Club
Holland