Woe, 17 Apr 2024

  

Member of
Mundikat


Member of

AVONTUREN > AFSCHEID

Voor even leek alles rustig in kattenland, tenminste op dit adres. Er werd eind vorig jaar een nestje kittens geboren en die waren zeer welkom in de groep. Maar na een paar weken bleken er toch wat scheurtjes te zitten in de idylle. En die werden langzaam wat groter, tot de idylle het plots begaf.


Ruim een jaar was Deeba hier verwikkeld in haar hormonen, omdat ik het fijn vond als ze een nestje kreeg. Inmiddels weet u dat dat niet is gelukt. Die hormonen doen rare dingen met een kat. Zo vond Deeba het opeens nodig om één van de andere katten lekker te gaan zitten treiteren. Op zich geen man over boord, al was het natuurlijk niet echt gezellig zo. De situatie sudderde voort en toen ik Deeba weer op de pil zette, koelde de boel weer af en gingen we terug naar normaal.

Maar niet elke kat vergeet en vergeeft even makkelijk. Het slachtoffer van Deeba was de volgende die een nestje mocht krijgen. Zoals gezegd verliep alles voorspoedig. De kleintjes groeiden lekker en moeder kreeg hulp van de andere poezen bij het verzorgen. Tot de kids rond begonnen te kruipen in de kist en de wereld in wilden. Alsof er bij de moeder een knopje omging.....plots veranderde alles.

Moeders begon Deeba te treiteren en, na enige tijd, ook aan te vallen. Uiteindelijk beet ze zelfs dwars door Deeba's oor. Schrik, pijn, stress.... Deeba wist niet waar ze het zoeken moest. Ze voelde zich niet meer veilig, liep op haar tenen door het huis en kreeg keer op keer weer op haar mieter. Want door haar gedrag, lokte ze ongewild ook weer een reactie uit.

Zo kon het echt niet langer door gaan. Gelukkig heb ik een ruime slaapkamer en die heb ik ingericht voor het verblijf van Deeba. Krabmeubel erin, kattenbakken, lekkere mand. Alleen qua verwarming liet de kamer te wensen over. Dus de warmte plaat (normaal voor moeder en pasgeboren baby's) in een lekkere deken gewikkeld voor haar neer gelegd.

In eerste instantie vond ze het wel prettig, even een veilige plek om op adem te komen, maar uiteraard wilde ze ook graag beneden bij ons zijn. Maar elke trip naar beneden, betekende stress, soms een aanval, kortom een zeer onveilig gevoel. Al snel wilde ze niet eens meer mee naar beneden. Maar om haar daar nou de hele dag alleen te laten zitten, da's niks en al helemaal niet voor een Burmees. Dus hielden Mirre, Enor en Bryn haar overdag om de beurt gezelschap.
's Nachts moest ze het met mij stellen.

Dat verliep eigenlijk prima zo. De rust keerde terug, de tijd verstreek, de kittens groeiden als kool.... Maar echt ideaal kon ik dit ook niet noemen. Deeba en degene die haar gezelschap hield, kwamen toch de nodige aandacht te kort en dat lieten ze zo af en toe duidelijk merken. Hoe goed ik mijn tijd en aandacht ook probeerde te verdelen, er werd toch onder de situatie geleden. Dat was wel het laatste wat ik wilde.

Er moest dus iets gaan gebeuren en eigenlijk wist ik ook wel wat. Maar verstand en gevoel lopen zelden hand in hand, dus ik had even wat tijd nodig om e.e.a. op een rijtje te zetten, een beslissing te nemen en daar vrede met te hebben. Ik heb de kittenbemiddeling van onze Burmezenclub gebeld en gevraagd of ze wilden uitkijken naar iemand die aan twee Burmezen een fijn thuis konden bieden. Jawel, aan twee.


Deeba is zeer verknocht aan haar broer Bryn en omgekeerd geld hetzelfde. Zodra Deeba de wereld ging verkennen als hele kleine meid, liep ze recht in de pootjes van Bryn en die is ze haar hele verdere leven blijven opzoeken.
Ze spelen, stoeien, slapen samen zoals er hier in huis geen andere doen. Zo lief, zo aandoenlijk. Die twee moeten gewoon samen blijven. Beide zijn nog jong (5 en 3 jaar) en verder probleemloos. Die passen (na enige gewenning) overal. Rustig of roerig huishouden, met of zonder kinderen, met of zonder andere katten.... Gewoon twee heerlijke knuffelkatten die zoveel meer verdienen dan ik ze bieden kon.

Na de nodige pogingen werd er iemand naar ons doorverwezen met al jaren ervaring met Burmezen en een leeg huis. Aan de telefoon klikte het al goed, dus een afspraak gemaakt om te komen kennismaken. Ook in het “echies” klikte het, dus daarna kennis gaan maken met de katten. Dat verliep prima. Katten lekker nieuwsgierig, altijd in voor een kriebel en een knuffel, mensen blij.

Het weekeinde daarop ben ik ze naar hun nieuwe thuis gaan brengen. Uiteraard gespannen, maar ook blij. Katten op hun eigen tempo de kratjes uit laten komen. Opeens waren we ze kwijt, bleken ze achter het gordijn te zitten met z'n tweeën. Uiteindelijk met een brok in de keel afscheid genomen en naar huis gegaan. Vreemd thuiskomen hoor, nu er twee zieltjes minder in huis aanwezig zijn. 's Avonds kreeg ik al een eerste foto doorgestuurd: samen met hun nieuwe mens op de bank, lekker knus. Zo fijn om te zien!!

Na deze foto volgden nog veel meer berichtjes. Ze moesten uiteraard wel wennen aan nieuwe geluiden, geuren en situaties, maar het ging goed. Ze gingen op onderzoek, kwamen op schoot. Alleen de nachten lieten nog te wensen over.

Nou heb ik beide katten prima slaapkamer manieren bij gebracht, ze weten dus hoe ze zich horen te gedragen. Maar ze waren 's nachts zo bezig, dat ze de mensen wakker hielden. We hebben daar samen wat ideeën over uitgewisseld, die zijn uitgeprobeerd en dat ging prima. Had waarschijnlijk gewoon met het wennen te maken. Inmiddels zijn ook de nachten geen enkel probleem meer.


Om me nog extra gerust te stellen dat het écht goed ging, ontving ik 3 dagen na de verhuizing de volgende foto: typisch Deeba. Vol aandacht haar mens aan het wassen. Als dat geen liefde is.....

Langzaam begint mijn gevoel daar te komen, waar mijn verstand al langer is. Namelijk bij de wetenschap dat dit het beste was wat ik kon doen. Hoeveel pijn en verdriet het afscheid ook deed, de wetenschap dat deze twee een plek hebben gevonden waar ze veilig zijn en waar er van ze wordt gehouden bied me alle troost die ik me wensen kan.

Bevriende catteries

Alchymists

Brookside

Emibell

Niraja

Zebdaj

Member of
Nederlandse Burmezen Club


Member of
Ocicat Club
Holland