|
Vorige keer kon ik u melden dat Mirre op het punt stond om naar de kater te gaan. Na drie dagen èn nachten van brullende, krolse poes en krabbende, jammerende en roepende katers, was ik er hard aan toe dat ze zou gaan. Maar toen het eenmaal zover was, sloegen toch de zenuwen enigszins toe. Met een suf hoofd samen met Mirre in de auto gestapt en kans gezien om samen veilig aan te komen. Gelukkig was het niet ver. De kater logeerde tijdelijk op een kwartiertje rijden van mijn adres. Daar werden eerst de papieren uitgewisseld om te kijken of inentingen en snaptest-uitslagen naar tevredenheid waren. Dit bleek voor beiden het geval en toen kon het gebeuren.
 Na een poosje heb ik Mirre zachtjes uit de kooi gehaald en op schoot genomen. Ze keek geïntersseerd om zich heen en vooral níet naar Muppet. Die wist bijna van gekkigheid niet wat hij moest doen. Mooi langs paraderen, kusjes geven, gedichten voordragen, hij opende een heel charme- offensief. Mirre hield zich doof en blind voor hem. Uiteindelijk was ze bereid om eens te kijken waar ze was aangekomen. Voorzichtig liep ze de ruimte door. Elke keer als Muppet te dichtbij kwam, nam ze de benen (met Muppet uiteraard op de hielen). Als het aan Mirre had gelegen, was ze weer terug in de kooi gekropen en met me mee naar huis gegaan. Helaas voor haar had ik het deurtje al dicht gedaan en was ik toch echt niet van plan haar mee te nemen alvorens ze enige activiteiten met Muppet had ondernomen. Daar baalde ze zichtbaar van. Pas na een half uur werd ze wat meer ontspannen. Muppet mocht bij haar komen, maar niet tè opdringerig worden. In dat geval blies of gromde ze, waarop Muppet meteen achteruit ging. Na een poosje heb ik afscheid van de lieverds genomen en ben vertrokken. Ik zal eerlijk bekennen dat mijn knieën enigszins knikten, ik was er toch niet helemaal gerust op. Voor het eerst had ik m'n kleine meid naar een (voor haar) wild vreemde kater gebracht en haar pardoes aan zijn genade overgeleverd. Wat als ze hem nou echt niet aardig vond? Ik werd een beetje gerust gesteld met telefoontjes en mailtjes in het vooruitzicht. Echt leuk vond ik het niet, maar ik had nou eenmaal in m'n kop dat ik een nestje Burmezen wilde fokken. En ik wist heel goed dat die niet door de ooievaar werden gebracht. Dus toen maar naar huis gegaan. Twee dagen later had ik nog niets gehoord en ik stikte van nieuwsgierigheid en enige zenuwen. Dus de telefoon gepakt en gebeld. Beide katten hadden het prima naar hun zin en konden het samen goed vinden. Mirre toonde zich echter niet echt krols. Was ze al gedekt of moest ze weer krols worden? We wisten het niet en zouden gewoon afwachten. Na een week heb ik Mirre weer opgehaald. Ze was niet krols geworden, dus was het best mogelijk dat ze al meteen de eerste dag of nacht gedekt was. We gingen samen weer naar huis en zouden rustig afwachten wat er zou gebeuren. Twee weken later onving ik een mailtje van de fokker met de vraag of ze zich al enigszins zwanger gedroeg. Ik mailde terug dat ze wat vocaler was dan anders en het mij niet zou verbazen als ze krols werd. Terwijl ik zat te mailen werd het in de kamer opeens verdacht stil. Ik vertrouwde het niet en ging kijken. Daar vond ik Mirre met Robbyn bovenop haar. Op Robbyn gebromd dat ik Mirre aan een andere kater had beloofd. Op Mirre gebromd dat ze de mannen niet het hoofd op hol moest brengen, dat mocht ze met Muppet doen. Daarna de telefoon gepakt en afgesproken dat Mirre de volgende avond naar de kater terug zou gaan. Daarna m'n mailtje afgemaakt met het nieuws dat Mirre opnieuw naar Muppet zou gaan. De volgende avond bofte Mirre. Toen we bij de kater aankwamen, liep hij door de tuin. Mirre dus vrijgelaten en op ontdekking uitgestuurd. Uiteraard duurde het niet lang voor Muppet haar vond. Ze was dit keer minder onder de indruk, maar wilde nog steeds niet veel van hem weten. Zo hebben ze samen een half uurtje door de tuin gebanjerd alvorens we ze binnen riepen. Daar bleek Mirre het er niet helemaal mee eens te zijn. Na een blaas en een grom van Mirre, had Muppet er even genoeg van en gaf haar een tik op haar neus. Was ze nou helemaal?! Zelfs daar was ze niet van onder de indruk, maar ze hield kort daarna wel op met zich aan te stellen. Ze deed een plas op de kattenbak en klom in de krabpaal, waar ze begon met een beetje heen en weer te rollen. Dat leek al meer op m'n meisje en met een kroel en een zoen heb ik afscheid van haar genomen.  Na anderhalve week bleken die twee het nog steeds reuze gezellig te hebben samen, maar van krolsheid was geen sprake. Bovendien was het nieuwe huis van de fokker (en dus ook de verblijven voor de katers) eindelijk klaar en gingen de heren terug naar Drenthe. Wat nu? Goede raad is duur, maar in dit geval heb ik het praktische voorrang gegeven over het emotionele. Mirre zou mee naar Drenthe gaan en dan zouden we wel afwachten of zij en Muppet nou eindelijk eens voor nageslacht wilden gaan zorgen. En als ze toch al zwanger mocht zijn, zou ik haar daar gewoon op kunnen halen. Weer twee weken gingen voorbij waarin ik niets anders vernam dan dat beide katten het prima naar hun zin hadden, samen in een mandje sliepen en het erg gezellig vonden. Ik begon te denken dat het niks meer zou worden met die twee. Ze vond hem vast niet geschikt als vader van haar kinderen. Misschien mankeerde ze iets, waardoor ze niet zwanger zou kunnen worden. Verhuizen van Brabant naar Drenthe is ook spannend, misschien hadden ze wat extra tijd nodig. Wilde ik hun die tijd nog geven? Ik begon er al aan te wennen dat er maar zes katten door huis liepen, in plaats van zeven. Zo langzamerhand zag ik allerlei spoken op de weg. Thuis hadden zowel Zohra als Robbyn van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens wat vaker te komen kroelen. Dat verbaasde me eerst. Zéker van Zoortje, dat is niet zo'n kroel. We genoten er van, dus kroelden we er lekker op los. Blijkbaar had de afwezigheid van Mirre ook nog positieve consequenties. Dat wilde echter niet zeggen dat ik Mirre niet miste en ik besloot dat ze maar weer naar huis moest komen. Als ze nu nòg niet gedekt was, moesten we maar eens goed nadenken over de volgende stap. Eerst maar eens naar Drenthe gemaild dat ik Mirre wilde komen halen en of dat uitkwam. Bleek geen probleem te zijn, maar er was een verrassing. Mirre leek krols te worden en ze had beetplekken in haar nek. ????!!????!!????!!????!! Mirre heeft nog een week bij Muppet gezeten alvorens ik haar kon komen halen. In die tijd heeft hij haar nog een aantal keren gedekt. Na een stevige reis die vlotjes verliep, wilde ik eerst even knuffelen met Mirre. Ze was blij me te zien en wilde wel een knuffel. Tot mijn verrassing had Muppet er eigenlijk nog veel meer behoefte aan en dus heb ik met hem ook even een stevig partijtje geknuffeld. Hij bleek al net zo'n vrijkont te zijn als halfbroer Djavi. Aangezien Mirre er ook wel pap van lust, wil dat nog heel wat beloven voor hun kroost. Na een even stevige terugreis die wat vlotter verliep omdat ik hier en daar harder reed dan wettelijk toegestaan, kwamen we weer thuis. Hoe zouden Mirre en de “bende” op elkaar reageren? Ze hadden elkaar toch heel wat weekjes niet gezien. Op wat blazen en grommen (en wat gejammer van Robbyn) na, ging het vrij rustig. Na drie nachten was de hele bende weer aan elkaar gewend. Nou maar afwachten of Mirre zwanger was. Precies 21 dagen nadat de eerste beetplekken bij Mirre waren gezien, bleken haar tepeltjes wat opgezwollen en rozer te zijn. Ik kon m'n ogen niet geloven. 's Avonds nog eens gekeken: ze waren nog steeds groter en rozer. Voor alle zekerdheid ook nog even gekeken bij Zohra. Gewoon ter vergelijking. Daar zocht ik me een ongeluk alvorens ik een piepklein en bleek tepeltje vond. Het was dus echt waar. Mirre was eindelijk zwanger! Hoera!! Ik heb meteen de halve wereld gemaild met het goede nieuws. De volgende dag het nieuws ook op de website gezet. Iedereen mag het nu weten. Half oktober verwacht ze haar kleintjes. En daarvan zullen we zeker weer verslag doen. |
Nederlandse Burmezen Club  Member of Ocicat Club Holland  |
© 2006-2024 Cattery Nimble Nymph - Alle rechten voorbehouden